Za późno...

I może sama powiesz mi, jak mam powiedzieć to tobie, że już nie kocham cię, nie chcę, że kiedy patrzę na to jak jest, już nie przechodzą mnie dreszcze

   - Julka?

   - Fabian…

   - Nie odkładaj słuchawki, błagam…

   - …

   - Jesteś?

   - Tak, czego chcesz?!

   - Pozwól mi wrócić, tęsknię…

   - Tęsknisz za swoimi rzeczami? Powiedz mi tylko kiedy, a wystawię ci twoje walizki za drzwi.

   - Nie.

   - To nie rozumiem.

   - Przecież mówiłaś, że kochasz?

   - Zapewniałeś, że jestem tą jedyną.

   - Bo jesteś! – załkał do słuchawki.

   - Nie wierzę ci już.

   - Twierdziłaś, że mi ufasz.

   - Przysięgałeś, że mnie nie oszukasz.

   - Bawi cię to?

   - Nie, raczej boli, że się na tobie zawiodłam. Nigdy nie sądziłam, że mnie tak skrzywdzisz!

   - Przepraszam, przykro mi.

   - Milcz! Na to już za późno. Czasu nie cofniesz.

   - Owszem, przeszłości nie zmienię, ale przyszłość mogę zacząć budować, starając się, by zapowiadała się jak najlepiej.

   - Życzę ci szczęścia.

   - Julka, kocham cię!

   - Rozumiem, że wyznajesz zasadę: kocham cię i dlatego krzywdzę.

   - Nieprawda!

   - Fabian, nie oszukuj się!

   - To powiedz, że mnie kochasz!

   - Nie, nie kocham cię, już nie. Chcę zapomnieć…

   - Nie pozwolę ci na to!

   - W tej kwestii nie masz nic do gadania.

   - Julia, porozmawiajmy.

   - Przecież rozmawiamy!

   - Nie kpij, chodzi mi o rozmowę w cztery oczy.

   - Rozmawiamy na dwa ucha, niech ci to wystarczy, bo na więcej nie zasługujesz.

   - Julka, proszę cię! Daj mi jeszcze jedną szansę, ona…

   - Skończ! Mówiłam ci, ze nie daję drugich szans i nie mów, że ona nic nie znaczyła, bo od tak, nie ciągnąłbyś tego wszystkiego przez dwa miesiące. Powiedzmy sobie żegnaj i zakończmy tą żenadę!

   - Żenadę?! Uważasz nas związek za żenadę?! Nic dla ciebie nie znaczyłem?!

   - Fabian, nie bądź babą – zaśmiała się do słuchawki.

   - Odpowiedz!

   - Jesteś żałosny, nie mam ochoty z tobą rozmawiać.

   - Och, ale to nie koniec…

   - Nie chcę cię już!

   - Masz kogoś?

   - Nie masz prawa o to pytać!

   - Czyli tak…

   - Nie.

   - Zacznijmy wszystko od nowa.

   - Nie.

   - Czemu?

   - Bo nie wchodzi się dwa razy do te samej rzeki.

   - Pieprzenie!

   - Miałeś wszystko, sam dokonałeś wyboru.

   - Byłem pijany.

   - To cię nie usprawiedliwia.

   - Jednak daje nieco inny pogląd na tę sprawę.

   - Nie.

   - Jestem, byłem i będę idiotą.

   - A z tym się akurat zgodzę.

   - Ufasz mi?

   - Jesteś dzisiaj bardzo chaotyczny.

   - Ufasz mi?

   - Ufałam, kochałam i płakałam, nie chcę znowu cierpieć.

   - Nie pozwolę ci już na to, nigdy.

   - Mówiłam, nigdy nie mów nigdy, to się sprawdza.

   - Nie jestem idealny, popełniam błędy, ale jestem tylko człowiekiem. Człowiekiem, który totalnie cię kocha i jak idiota stoi przed twoim blokiem z bukietem róż i klęcząc wypisuje na chodniku wyznanie miłości.

   - Oszalałeś?

   - Tak, przez ciebie.

   - Ale wiesz, że to niczego nie zmieni. Deszcz zmyje napisy, czas zniszczy kwiaty, to wszystko nie jest nic warte.

   - A to?

   - Co to jest?

   - Pierścionek.

   - Jesteś jak tonący, który chwyta się brzytwy. Nagle zapragnąłeś się ze mną żenić, gdy akurat mnie straciłeś? Jesteś desperatem.

   - Owszem, ale jeśli bym nie spróbował to do końca życia bym sobie to wyrzucał!

   - To już wiesz, że teraz te kilka gram złota nawet cię nie uratują. Żegnaj, zapomnij i znajdź sobie kogoś.

  - Ale to nie będziesz ty.

  -  To już ustaliliśmy.

  - Nie chcę mieć namiastki, chcę ciebie.

  - Fabian, nie dotarło do ciebie jeszcze, że NAS JUŻ NIE MA I NIE BĘDZIE?!

  - Nie!

  - To bardzo mi przykro, a teraz cześć, mam gości.

  - Kocham cię, kurwa!

   - pik, pik, pik…

Napisane w najgorszym dla mnie momencie, gdy zeszyty leżały już wszędzie, a ja chciałam pisać, więc przepraszam za jakość!

Pomysł podkradłam, nie pamiętam komu...